Als je de zwakste schakel bent... Ik was het

Hi!

Jaren geleden deed ik voor het eerst mee met een survivalrun.

Dé survivalrun in Beltrum.

Vanuit mijn sportopleiding mochten we groepjes vormen en gaan trainen om ons klaar te stomen voor de run.

Ik zat in een groepje met drie zeer fitte jongens.
Bij de trainingen merkte ik al dat ik de zwakste schakel was.
Ik heb in de trainingen gegeven wat ik kon.

De dag van het event brak aan.

Ik weet het nog donders goed, we gingen van start.
Bij de eerste oefening voelde ik al; pfoehhh dit gaat pittig worden....

We droegen allemaal een T-shirt van de organisatie en als je één onderdeel niet haalde werd er telkens een gat in je shirt geknipt.

Bij de trainingen voelde ik me bezwaard dat de jongens mij steeds moesten helpen en aanmoedigen maar tijdens het event had ik 'een knop omgezet'.

Ik accepteerde op dat moment dat het zo was, dat ik de zwakste schakel was, ik kon er toch niets aan veranderen dus ik deed gewoon mijn best en zou genieten.

Meer dan dat kon ik niet.

En ik ben dankbaar voor deze les. Nu nog steeds. Omdat ik leerde dat hulp accepteren en vragen juist heel sterk is.

Dat ik daardoor obstakels wél kon overwinnen.

Dat al die gaten in mijn shirt me in lieten zien dat het geweldig was en er niet perfect hoeft en dat er altijd mogelijkheden zijn voor verbetering.

Waar heb jij hulp te accepteren?

Waar mag jij leren dat het niet perfect hoeft?

Of dat je hulp nodig hebt om zelf verder te komen?

Boek nu een vrijblijvende Matchcall, dan vind ik het super leuk om hierover met je in gesprek te gaan.